Η Λίτσα με τις δυό γλώσσες...

"Τα παιδιά έχουν 100 γλώσσες και μεις τους σκοτώνουμε τις 99" - Gianni Rodari

(σχόλια πάνω σ΄ένα σχόλιο)

Δυστυχώς, εμείς οι αρσενικοί δε κεντάμε και δε πλέκουμε. Το κέντημα και το πλέξιμο είναι πολύ σοφές πράξεις. αποτελούν κομμάτια σωστού πολιτισμού, γιατί πολιτισμός δεν είναι αυτό που μας μάθαν και το πληρώνουμε σήμερα. Πολιτισμός δεν είναι να τρέχεις χωρίς σταματημό γιά να συντηρείς ένα μηχανισμό που είναι ενάντια στη φύση τόυ ανθρώπου. Το κέντημα και το πλέξιμο είναι ήρεμες ασκήσεις αναπνοής του νου και πράξεις αγάπης. Κεντάει κανείς σχέδια του βαθύτερου εαυτού του πάνω σ΄ένα πανί που αποκτάει φωνή και δίνει χαρά. Πλέκει κάτι που, συνήθως, θα φορέσει κάποιος/α κι αυτό είναι μιά πράξη τρυφερής αγάπης.


Αν σε δουν οι σημερινοί νέοι άνθρωποι να κεντάς ή να πλέκεις, οι μηχανισμοί που τους έχουν εγκαταστήσει στο νου, βγάζουν αμέσως το συμπέρασμα ότι ανήκεις στο παρελθόν, ότι γέρασες. Έτσι προχωράει ο ονομαζόμενος "σημερινός πολιτισμός" με βήμα ταχύ και σταθερό προς την αυτοκαταστροφή του.


Έτσι, όταν κάποιες τυχαίες συγκυρίες κάνουν μιά γυναίκα να θυμηθεί πως στα 7 της χρόνια έπλεκε ένα κασκόλ γιά μένα που παρουσιαζόμουνα σα κούκλα στη τηλεόραση, είναι κάτι που αγγίζει βαθιά μες την καρδιά.


Εγώ, ο Φώντας Λαδοπρακόπουλος, ξέρω ότι η γλώσσα που άρθρωσα ήταν αντι-τηλεοπτική, γλώσσα της καρδιάς, τρυφερή. Ξέρω ότι μπορεί να "ξεχάστηκα", πράγμα πράγμα απόλυτα φυσικό, αλλά δε φθάρηκα, δεν ενέδωσα. Γι αυτό, όταν εμφανίζονται άνθρωποι σα τη Λίτσα που ανασύρει από μέσα της μνήμες, αυτό σημαίνει πως κρατάει ζωντανή μιά, τουλάχιστο, ακόμα γλώσσα!