Τα πορτοκάλια...

Ο βοηθός μου Κώστας Λαδόπουλος δε κρυολογούσε σχεδόν ποτέ, ούτε και τώρα. Ξέρετε τί έκανε; Μόλις ένιωθε πως κάτι γαργαλάει ή ψιλοπονάει στο λαιμό του πήγαινε αμέσως και έτρωγε μιά φούχτα σταφίδες, ή άλλους ξηρούς καρπούς, έπαιρνε μιά ασπιρίνη, έτρωγε δυό πορτοκάλια, ή μιά βιταμίνη C, έτρωγε μιά κουταλιά μέλι και λίγο σκόρδο και το νικούσε το κρύωμα εν τη γεννέσει του.Εγώ, αντίθετα, την άρπαζα συχνά και γι αυτό προσπαθούσα να μάθω στα παιδιά διάφορα κολπάκια.

Μιά φορά που κρυολόγησα γιά τα καλά και "ψααα" και "ψουου", τους μίλησα γιά τα πορτοκάλια και τις ασπιρίνες που μπορούσε να κρίνει ένας μεγάλος αν θά΄παιρναν. Από κείνη τη μέρα, μέσα στα πράγματα που έρχονταν, υπήρχαν ασπιρίνες και καμιά φορά και κανένα μαντηλάκι...

Το πιό αστείο όμως ήτανε ότι μου ήρθε εντολή από "πάνω", να μη ξαναπώ γιά πορτοκάλια γιατί έρχονταν μπαμπάδες με τ΄αυτοκίνητά τους και άφηναν πορτοκάλια γιά μένα στο φύλακα της εισόδου, στο κτήριο της παμμέγιστης ΕΡΤ. Μάλιστα. Μιλάω σοβαρά.

Τα κόκκινα χείλια του Φώντα Λαδοπρακόπουλου...

Η Melli Mellou, επισκέπτρια του blog μου ΠΡΩΙΝΑΚΙΑ (http://proinakia.blogspot.com/) έλεγε πως της έκαναν εντύπωση τα κόκκινα χείλια μου και αναρωτιόταν αν φορούσα κραγιόν (όχι και κραγιόν...).

Ναι, ομολογώ πως ήταν ίσως υπερβολικά κόκκινα. Όμως, επειδή το κόκκινο χρώμα έλκει τα μάτια μας, έπεφτε η προσοχή εκεί και το ήθελα. Μη ξεχνάτε πως οι κούκλες (άσχετα αν εγώ το αρνιόμουνα πως είμαι κούκλα), κινούνται στα τοπία του μαγικού ρεαλισμού. Τί είν΄αυτό; Διαβάστε τα παρακάτω...

 Ο όρος μαγικός ρεαλισμός πρωτοεμφανίστηκε το 1920 για να χαρακτηρίσει μια ζωγραφική τεχνοτροπία και χρησιμοποιήθηκε σε λογοτεχνικά συμφραζόμενα για να περιγράψει λογοτεχνικά έργα συγγραφέων (Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Γκύντερ Γκρας, Τζον Φάουλς) που «συμπλέκουν σε μια ατέλειωτη ποικιλία συνδυασμών, μια ακραιφνή ρεαλιστική αναπαράσταση γεγονότων της καθημερινής ζωής, διανθισμένη με περιγραφικές λεπτομέρειες, με στοιχεία της φαντασίας και του ονείρου, καθώς και υλικά παρμένα από τους μύθους και τα παραμύθια» (πηγή: http://celestina.playroom-theatre.com/Magic_Realism.html)

 "Το φανταστικό ως είδος, με τις τρεις υποκατηγορίες του, την ηρωική φαντασία, την επιστημονική φαντασία και τη λογοτεχνία του τρόμου, κατηγοριοποιήθηκε πρόσφατα ως ξεχωριστό λογοτεχνικό είδος. Όμως το κύριο χαρακτηριστικό του, η υπέρβαση του ρεαλισμού, χαρακτηρίζει τη λογοτεχνία, ή καλύτερα τη μυθοπλασία, από τα γεννοφάσκια της ανθρωπότητας. Οι διάφορες κοσμογονίες των διαφόρων θρησκειών, της Βίβλου μη εξαιρουμένης, δεν είναι παρά εκδοχές του φανταστικού. Τα ομηρικά έπη, οι τραγωδίες, το έπος του διγενή Ακρίτα και το δημοτικό μας τραγούδι, βρίθουν από το φανταστικό. Όπως έγραψα και κάπου αλλού, ο ρεαλισμός δεν είναι παρά ένα μικρό επεισόδιο στην ιστορία της λογοτεχνίας, που δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει. Το φανταστικό εισχωρεί σιγά σιγά μέσα στο ρεαλισμό, τόσο στη λογοτεχνία της λατινικής Αμερικής που έχει χαρακτηριστεί συλλογικά ως «μαγικός ρεαλισμός», όσο και σε επί μέρους σύγχρονους συγγραφείς. Θα αναφέρουμε χαρακτηριστικά τον Μπόρχες, που με βάση το έργο του εισήχθη ο όρος «μαγικός ρεαλισμός», ο Κάφκα με τη «Μεταμόρφωση», τον Μπουλγκάκοφ με το αριστουργηματικό «Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα» (πηγή: http://www.lexima.gr/lxm/read-533.html) 

Γι αυτό λοιπόν ήταν τα χείλια μου κόκκινα.