Πρόλογος

Όλα τα πράγματα έχουν την ώρα τους. Ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο ερέθισμα βάζει μπροστά τη μηχανή και παίρνεται η απόφαση.
Να λοιπόν που ξεκινάει ένα blog γιά μένα, τον ΦΩΝΤΑ ΛΑΔΟΠΡΑΚΟΠΟΥΛΟ. Είμαι μιά ανάμνηση, το ξέρω. Υπάρχω όμως, διπλωμένος κάπως ανασούμπαλα σε μιά μαύρη, παλιά βαλιτσούλα, μέσα στο σκοτάδι. Δε ξέρω αν θέλω να βγω από κει. Ένα μέρος της απόφασης είναι δικό σας. Κι αν θα τό΄κανα, θά΄ταν λάθος, νομίζω, να βγω μόνο γιά το χατίρι των αναμνήσεων. Ίσως αυτά που έλεγα να χρειάζονται ακόμα περισσότερο γιά τα παιδιά σας στις μέρες μας. Ίσως...ίσως, δε ξέρω. Εσείς ξέρετε καλύτερα από μένα. Προς το παρόν όμως, ας γυρίσουμε σε κοματάκια-κοματάκια της ιστορίας μου, προσπαθώντας να ξανα-ενώσουμε το κομένο νήμα...

Και, να θυμάστε! Ο λόγος που άνοιξε αυτό το blog δεν είναι νοσταλγικός, δεν είναι γιά να προσθέσω βαθμούς στον εαυτό μου. Λυπόμουνα πάντα κάποιους ανθρώπους που έχουν δημιουργήσει ένα πράγμα στη ζωή τους και το περιφέρουν, και μιλάνε γι αυτό στο υπόλοιπο του βίου τους, ώσπου καταντάνε γραφικοί. Όχι. Ο λόγος που βγαίνουν στο φως αυτά τα μικρο-στοιχεία είναι μήπως χρησιμέψουν σε κάτι, αντί να είναι κλεισμένα μέσα στο σκοτάδι συρταριών και κάποια στιγμή να πεταχτούν.

Έπειτα - πού ξέρεις; - μπορεί κάποια στιγμή, κάποιος νέος άνθρωπος να θελήσει να σκύψει πάνω στο θέμα των παιδικών προγραμμάτων της χώρας μας και να κάνει μιά εργασία. Είναι κρίμα να χάνονται πληροφορίες όταν αυτές έχουν, ίσως, κάτι να προσφέρουν. Δε συμφωνείτε;

Αν θέλετε να βοηθήσετε, κινητοποιώντας τη μνήμη σας, με στιγμιότυπα, σκηνές που σας κάναν να γελάσετε, πράγματα που ειπώθηκαν στο σπίτι σας σε σχέση με τον Φώντα Λαδοπρακόπουλο, θα μπορούσαμε μαζί να εμπλουτίσουμε αυτό το blog, δημοσιεύοντάς τα.