Ο βοηθός μου Κώστας Λαδόπουλος δε κρυολογούσε σχεδόν ποτέ, ούτε και τώρα. Ξέρετε τί έκανε; Μόλις ένιωθε πως κάτι γαργαλάει ή ψιλοπονάει στο λαιμό του πήγαινε αμέσως και έτρωγε μιά φούχτα σταφίδες, ή άλλους ξηρούς καρπούς, έπαιρνε μιά ασπιρίνη, έτρωγε δυό πορτοκάλια, ή μιά βιταμίνη C, έτρωγε μιά κουταλιά μέλι και λίγο σκόρδο και το νικούσε το κρύωμα εν τη γεννέσει του.Εγώ, αντίθετα, την άρπαζα συχνά και γι αυτό προσπαθούσα να μάθω στα παιδιά διάφορα κολπάκια.
Μιά φορά που κρυολόγησα γιά τα καλά και "ψααα" και "ψουου", τους μίλησα γιά τα πορτοκάλια και τις ασπιρίνες που μπορούσε να κρίνει ένας μεγάλος αν θά΄παιρναν. Από κείνη τη μέρα, μέσα στα πράγματα που έρχονταν, υπήρχαν ασπιρίνες και καμιά φορά και κανένα μαντηλάκι...
Το πιό αστείο όμως ήτανε ότι μου ήρθε εντολή από "πάνω", να μη ξαναπώ γιά πορτοκάλια γιατί έρχονταν μπαμπάδες με τ΄αυτοκίνητά τους και άφηναν πορτοκάλια γιά μένα στο φύλακα της εισόδου, στο κτήριο της παμμέγιστης ΕΡΤ. Μάλιστα. Μιλάω σοβαρά.
No comments:
Post a Comment