Οι κρατικοί οργανισμοί είναι απρόσωπα σχήματα που δουλεύουν. Δε σκέφτονται, δουλεύουν και διεκπεραιώνουν εντολές που έρχονται από τα πάνω. Η στρατηγική, τα πιθανά οράματα, κρέμονται στα χέρια υψηλά ιστάμενων προσώπων που κι αυτά, με τη σειρά τους, είναι εξαρτώμενα από τους πιό παραπάνω.
Το παιδικό τμήμα των κρατικών καναλιών έχει μιά αυξημένη ευθύνη κι έναν πολύ ευαίσθητο ρόλο που δεν έχει τεθεί ποτέ, στα σοβαρά, επί τάπητος. Οι αιτίες είναι πολλές αλλά πίσω απ΄όλα εδράζεται μιά υποσυνείδητη αδιαφορία και υποτίμηση γιά το ίδιο το αντικείμενο.
Η παιδική ηλικία είναι μιά περίοδος που την αφήνουμε πίσω μας άλλοτε με λύπη αλλά, συνήθως, με χαρά. Απο κει και πέρα μας παραλαμβάνει η κρεατομηχανή και ο λεμονοστίφτης της πραγματικότητας και μας αφήνει, εν μέρει, όταν πάρουμε σύνταξη.
Η επιστροφή στις αναμνήσεις έρχεται πολύ νωρίτερα, αλλά δε βρίσκει χώρο να ξεδιπλωθεί και συνθλίβεται από τα καθήκοντα και τους όγκους των πρακτικών και προσωπικών μας προβλημάτων.
Τα κράτη που σέβονται τον εαυτό τους, αυτά δηλαδή όπου τα συνειδητά κομάτια της αστικής τάξης σκέφτονται μακρόχρονα και όχι μόνο την σήμερον και την αύριον, φροντίζουν να μη δημιουργούνται αιχμές στο μυαλό του πολίτη. Φροντίζουν, αν πάρουμε ένα κοινότυπο παράδειγμα,την καλή κατασκευή των πεζοδρομίων γιατί κάθε φορά που κάποιος/α στραβοπατάει, χάνει την ισορροπία ή καταστρέφει το παπούτσι του, εκτοξεύεται ένας εκνευρισμός ενάντια στο Δήμο και στο κράτος.
Επανδρώνουν λοιπόν τις κάθε είδους υπηρεσίες με ανθρώπους που έχουν πάρει σαφείς εντολές, μπορούν να σκέφτονται και να φροντίζουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Τέτοιες ενέργειες βγαίνουν προς τα έξω με τη μορφή της φροντίδας των πολιτών, σε όλα τα επίπεδα.
Με την ίδια λογική, εκπομπές και προγράμματα που, αν υπέπεσε στην προσοχή τους, είχαν σημάνει γιά τα παιδιά, φυλάσσονται ως κόρη οφθαλμού και ξαναπαίζονται κατά διαστήματα. Ο/η πολίτης χαίρεται γι αυτό και η εκτίμησή του/της γιά τα κρατικά κανάλια ανεβαίνει. Και η ΕΡΤ βέβαια το κάνει, εν μέρει και ευκαιριακά. Έχει διαφυλάξει (μιλάμε πάντα γιά την παιδική ζώνη) προγράμματα που είχαν εκτιμηθεί, αλλά παρεμβαίνει κι ένας άλλος αστάθμητος παράγοντας. Επειδή λείπει η συνολική θεώρηση και η σαφής καθοδήγηση εκ των άνω, οι "αρμόδιοι" υπάλληλοι αποφασίζουν και κατά βούληση. Αυτό μ΄άρεσε, το κρατάμε. Αυτό δε μ΄άρεσε, δε το θεωρώ σημαντικό, το σβήνουμε. Πολλά τέτοια.
Γιά τη συγκεκριμένη περίπτωση, τη δικιά μου ως "μετεωρολόγου", είμαι απόλυτα σίγουρος ότι δεν έχει κρατηθεί τίποτα. Το δελτίο καιρού ήταν καθημερινό, εμβόλιμο, "άνευ σημασίας", το σβήνουμε. Από την άλλη, ο βοηθός και φροντιστής μου Κώστας Λαδόπουλος, έχοντας τα δικά του τρεχάματα, δε φρόντισε να γράφει τα καθημερινά κι έτσι, πάει χάθηκαν. Ζωή σ΄ελόγου μας...
No comments:
Post a Comment