Πρόλογος

Όλα τα πράγματα έχουν την ώρα τους. Ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο ερέθισμα βάζει μπροστά τη μηχανή και παίρνεται η απόφαση.
Να λοιπόν που ξεκινάει ένα blog γιά μένα, τον ΦΩΝΤΑ ΛΑΔΟΠΡΑΚΟΠΟΥΛΟ. Είμαι μιά ανάμνηση, το ξέρω. Υπάρχω όμως, διπλωμένος κάπως ανασούμπαλα σε μιά μαύρη, παλιά βαλιτσούλα, μέσα στο σκοτάδι. Δε ξέρω αν θέλω να βγω από κει. Ένα μέρος της απόφασης είναι δικό σας. Κι αν θα τό΄κανα, θά΄ταν λάθος, νομίζω, να βγω μόνο γιά το χατίρι των αναμνήσεων. Ίσως αυτά που έλεγα να χρειάζονται ακόμα περισσότερο γιά τα παιδιά σας στις μέρες μας. Ίσως...ίσως, δε ξέρω. Εσείς ξέρετε καλύτερα από μένα. Προς το παρόν όμως, ας γυρίσουμε σε κοματάκια-κοματάκια της ιστορίας μου, προσπαθώντας να ξανα-ενώσουμε το κομένο νήμα...

Και, να θυμάστε! Ο λόγος που άνοιξε αυτό το blog δεν είναι νοσταλγικός, δεν είναι γιά να προσθέσω βαθμούς στον εαυτό μου. Λυπόμουνα πάντα κάποιους ανθρώπους που έχουν δημιουργήσει ένα πράγμα στη ζωή τους και το περιφέρουν, και μιλάνε γι αυτό στο υπόλοιπο του βίου τους, ώσπου καταντάνε γραφικοί. Όχι. Ο λόγος που βγαίνουν στο φως αυτά τα μικρο-στοιχεία είναι μήπως χρησιμέψουν σε κάτι, αντί να είναι κλεισμένα μέσα στο σκοτάδι συρταριών και κάποια στιγμή να πεταχτούν.

Έπειτα - πού ξέρεις; - μπορεί κάποια στιγμή, κάποιος νέος άνθρωπος να θελήσει να σκύψει πάνω στο θέμα των παιδικών προγραμμάτων της χώρας μας και να κάνει μιά εργασία. Είναι κρίμα να χάνονται πληροφορίες όταν αυτές έχουν, ίσως, κάτι να προσφέρουν. Δε συμφωνείτε;

Αν θέλετε να βοηθήσετε, κινητοποιώντας τη μνήμη σας, με στιγμιότυπα, σκηνές που σας κάναν να γελάσετε, πράγματα που ειπώθηκαν στο σπίτι σας σε σχέση με τον Φώντα Λαδοπρακόπουλο, θα μπορούσαμε μαζί να εμπλουτίσουμε αυτό το blog, δημοσιεύοντάς τα.

Άνθρωποι και κούκλες

Οι άνθρωποι παίρνουν τρομερά στα σοβαρά τον εαυτό τους. Ιδιαίτερα στη χώρα μας, στον υπέρμετρο βαθμό. Ο Bill Gates, o Barack Obama, δε θά΄χαν κανένα πρόβλημα να εμφανιστούν δίπλα στις κούκλες των Muppets και να συνομιλήσουν μαζί τους. Ένα δικό μας ασήμαντο πρόσωπο θα είχε. Νιώθουν ότι χάνουν την υπόληψή τους... Και τους λείπει παντελώς και το χιούμορ.
Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο θορυβημένος ήταν ο Κος Αρσένης, πρώην Υπερ-υπουργός Εθνικής Οικονομίας, ο "Τσάρος" όπως τον ονομάζανε, όταν αναγκάστηκε να μιλήσει, εκτός από τους τρεις δημοσιογράφους που συμμετείχαν σ΄ένα οικονομικό πρόγραμμα, και με μιά κούκλα που έπαιζα, ένα Φώντα Λαδοπρακόπουλο Νο 2 που είχε μιά μικρή πορεία.

Το μαύρο μπαλόνι

Ο καιρός μπορεί να προβλεφθεί μέχρι ένα σημείο. Δεν ήταν παράξενο που κάποια φορά έκανε τελείως αντίθετο καιρό απ΄αυτόν που πρόβλεπε το δελτίο της ΕΜΥ.

Αποφάσισα να το εκμεταλλευτώ. Παρακάλεσα το Χρήστο Δημόπουλο του ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ να παρουσιαστεί και να πει ότι ο Φώντας Λαδοπρακόπουλος ντρεπόταν τρομερά γιά τη λανθασμένη πρόβλεψη και δε τολμούσε να εμφανιστεί. Έτζι, εκείνη τη μέρα υπήρχε στη θέση μου ένα μαύρο μπαλόνι φουσκωμένο με ήλιον που ταλαντεύονταν και μιά πινακιδούλα που έγραφε "ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΛΥ..."

Η Λίτσα με τις δυό γλώσσες...

"Τα παιδιά έχουν 100 γλώσσες και μεις τους σκοτώνουμε τις 99" - Gianni Rodari

(σχόλια πάνω σ΄ένα σχόλιο)

Δυστυχώς, εμείς οι αρσενικοί δε κεντάμε και δε πλέκουμε. Το κέντημα και το πλέξιμο είναι πολύ σοφές πράξεις. αποτελούν κομμάτια σωστού πολιτισμού, γιατί πολιτισμός δεν είναι αυτό που μας μάθαν και το πληρώνουμε σήμερα. Πολιτισμός δεν είναι να τρέχεις χωρίς σταματημό γιά να συντηρείς ένα μηχανισμό που είναι ενάντια στη φύση τόυ ανθρώπου. Το κέντημα και το πλέξιμο είναι ήρεμες ασκήσεις αναπνοής του νου και πράξεις αγάπης. Κεντάει κανείς σχέδια του βαθύτερου εαυτού του πάνω σ΄ένα πανί που αποκτάει φωνή και δίνει χαρά. Πλέκει κάτι που, συνήθως, θα φορέσει κάποιος/α κι αυτό είναι μιά πράξη τρυφερής αγάπης.


Αν σε δουν οι σημερινοί νέοι άνθρωποι να κεντάς ή να πλέκεις, οι μηχανισμοί που τους έχουν εγκαταστήσει στο νου, βγάζουν αμέσως το συμπέρασμα ότι ανήκεις στο παρελθόν, ότι γέρασες. Έτσι προχωράει ο ονομαζόμενος "σημερινός πολιτισμός" με βήμα ταχύ και σταθερό προς την αυτοκαταστροφή του.


Έτσι, όταν κάποιες τυχαίες συγκυρίες κάνουν μιά γυναίκα να θυμηθεί πως στα 7 της χρόνια έπλεκε ένα κασκόλ γιά μένα που παρουσιαζόμουνα σα κούκλα στη τηλεόραση, είναι κάτι που αγγίζει βαθιά μες την καρδιά.


Εγώ, ο Φώντας Λαδοπρακόπουλος, ξέρω ότι η γλώσσα που άρθρωσα ήταν αντι-τηλεοπτική, γλώσσα της καρδιάς, τρυφερή. Ξέρω ότι μπορεί να "ξεχάστηκα", πράγμα πράγμα απόλυτα φυσικό, αλλά δε φθάρηκα, δεν ενέδωσα. Γι αυτό, όταν εμφανίζονται άνθρωποι σα τη Λίτσα που ανασύρει από μέσα της μνήμες, αυτό σημαίνει πως κρατάει ζωντανή μιά, τουλάχιστο, ακόμα γλώσσα!

Τα πορτοκάλια...

Ο βοηθός μου Κώστας Λαδόπουλος δε κρυολογούσε σχεδόν ποτέ, ούτε και τώρα. Ξέρετε τί έκανε; Μόλις ένιωθε πως κάτι γαργαλάει ή ψιλοπονάει στο λαιμό του πήγαινε αμέσως και έτρωγε μιά φούχτα σταφίδες, ή άλλους ξηρούς καρπούς, έπαιρνε μιά ασπιρίνη, έτρωγε δυό πορτοκάλια, ή μιά βιταμίνη C, έτρωγε μιά κουταλιά μέλι και λίγο σκόρδο και το νικούσε το κρύωμα εν τη γεννέσει του.Εγώ, αντίθετα, την άρπαζα συχνά και γι αυτό προσπαθούσα να μάθω στα παιδιά διάφορα κολπάκια.

Μιά φορά που κρυολόγησα γιά τα καλά και "ψααα" και "ψουου", τους μίλησα γιά τα πορτοκάλια και τις ασπιρίνες που μπορούσε να κρίνει ένας μεγάλος αν θά΄παιρναν. Από κείνη τη μέρα, μέσα στα πράγματα που έρχονταν, υπήρχαν ασπιρίνες και καμιά φορά και κανένα μαντηλάκι...

Το πιό αστείο όμως ήτανε ότι μου ήρθε εντολή από "πάνω", να μη ξαναπώ γιά πορτοκάλια γιατί έρχονταν μπαμπάδες με τ΄αυτοκίνητά τους και άφηναν πορτοκάλια γιά μένα στο φύλακα της εισόδου, στο κτήριο της παμμέγιστης ΕΡΤ. Μάλιστα. Μιλάω σοβαρά.

Τα κόκκινα χείλια του Φώντα Λαδοπρακόπουλου...

Η Melli Mellou, επισκέπτρια του blog μου ΠΡΩΙΝΑΚΙΑ (http://proinakia.blogspot.com/) έλεγε πως της έκαναν εντύπωση τα κόκκινα χείλια μου και αναρωτιόταν αν φορούσα κραγιόν (όχι και κραγιόν...).

Ναι, ομολογώ πως ήταν ίσως υπερβολικά κόκκινα. Όμως, επειδή το κόκκινο χρώμα έλκει τα μάτια μας, έπεφτε η προσοχή εκεί και το ήθελα. Μη ξεχνάτε πως οι κούκλες (άσχετα αν εγώ το αρνιόμουνα πως είμαι κούκλα), κινούνται στα τοπία του μαγικού ρεαλισμού. Τί είν΄αυτό; Διαβάστε τα παρακάτω...

 Ο όρος μαγικός ρεαλισμός πρωτοεμφανίστηκε το 1920 για να χαρακτηρίσει μια ζωγραφική τεχνοτροπία και χρησιμοποιήθηκε σε λογοτεχνικά συμφραζόμενα για να περιγράψει λογοτεχνικά έργα συγγραφέων (Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Γκύντερ Γκρας, Τζον Φάουλς) που «συμπλέκουν σε μια ατέλειωτη ποικιλία συνδυασμών, μια ακραιφνή ρεαλιστική αναπαράσταση γεγονότων της καθημερινής ζωής, διανθισμένη με περιγραφικές λεπτομέρειες, με στοιχεία της φαντασίας και του ονείρου, καθώς και υλικά παρμένα από τους μύθους και τα παραμύθια» (πηγή: http://celestina.playroom-theatre.com/Magic_Realism.html)

 "Το φανταστικό ως είδος, με τις τρεις υποκατηγορίες του, την ηρωική φαντασία, την επιστημονική φαντασία και τη λογοτεχνία του τρόμου, κατηγοριοποιήθηκε πρόσφατα ως ξεχωριστό λογοτεχνικό είδος. Όμως το κύριο χαρακτηριστικό του, η υπέρβαση του ρεαλισμού, χαρακτηρίζει τη λογοτεχνία, ή καλύτερα τη μυθοπλασία, από τα γεννοφάσκια της ανθρωπότητας. Οι διάφορες κοσμογονίες των διαφόρων θρησκειών, της Βίβλου μη εξαιρουμένης, δεν είναι παρά εκδοχές του φανταστικού. Τα ομηρικά έπη, οι τραγωδίες, το έπος του διγενή Ακρίτα και το δημοτικό μας τραγούδι, βρίθουν από το φανταστικό. Όπως έγραψα και κάπου αλλού, ο ρεαλισμός δεν είναι παρά ένα μικρό επεισόδιο στην ιστορία της λογοτεχνίας, που δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει. Το φανταστικό εισχωρεί σιγά σιγά μέσα στο ρεαλισμό, τόσο στη λογοτεχνία της λατινικής Αμερικής που έχει χαρακτηριστεί συλλογικά ως «μαγικός ρεαλισμός», όσο και σε επί μέρους σύγχρονους συγγραφείς. Θα αναφέρουμε χαρακτηριστικά τον Μπόρχες, που με βάση το έργο του εισήχθη ο όρος «μαγικός ρεαλισμός», ο Κάφκα με τη «Μεταμόρφωση», τον Μπουλγκάκοφ με το αριστουργηματικό «Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα» (πηγή: http://www.lexima.gr/lxm/read-533.html) 

Γι αυτό λοιπόν ήταν τα χείλια μου κόκκινα.

Η αυξημένη - αλλά άγνωστη - ευθύνη του οποιουδήποτε παιδικού τμήματος μιάς κρατικής TV

Οι κρατικοί οργανισμοί είναι απρόσωπα σχήματα που δουλεύουν. Δε σκέφτονται, δουλεύουν και διεκπεραιώνουν εντολές που έρχονται από τα πάνω. Η στρατηγική, τα πιθανά οράματα, κρέμονται στα χέρια υψηλά ιστάμενων προσώπων που κι αυτά, με τη σειρά τους, είναι εξαρτώμενα από τους πιό παραπάνω.
Το παιδικό τμήμα των κρατικών καναλιών έχει μιά αυξημένη ευθύνη κι έναν πολύ ευαίσθητο ρόλο που δεν έχει τεθεί ποτέ, στα σοβαρά, επί τάπητος. Οι αιτίες είναι πολλές αλλά πίσω απ΄όλα εδράζεται μιά υποσυνείδητη αδιαφορία και υποτίμηση γιά το ίδιο το αντικείμενο.
Η παιδική ηλικία είναι μιά περίοδος που την αφήνουμε πίσω μας άλλοτε με λύπη αλλά, συνήθως, με χαρά. Απο κει και πέρα μας παραλαμβάνει η κρεατομηχανή και ο λεμονοστίφτης της πραγματικότητας και μας αφήνει, εν μέρει, όταν πάρουμε σύνταξη.
Η επιστροφή στις αναμνήσεις έρχεται πολύ νωρίτερα, αλλά δε βρίσκει χώρο να ξεδιπλωθεί και συνθλίβεται από τα καθήκοντα και τους όγκους των πρακτικών και προσωπικών μας προβλημάτων.

Τα κράτη που σέβονται τον εαυτό τους, αυτά δηλαδή όπου τα συνειδητά κομάτια της αστικής τάξης σκέφτονται μακρόχρονα και όχι μόνο την σήμερον και την αύριον, φροντίζουν να μη δημιουργούνται αιχμές στο μυαλό του πολίτη. Φροντίζουν, αν πάρουμε ένα κοινότυπο παράδειγμα,την καλή κατασκευή των πεζοδρομίων γιατί κάθε φορά που κάποιος/α στραβοπατάει, χάνει την ισορροπία ή καταστρέφει το παπούτσι του, εκτοξεύεται ένας εκνευρισμός ενάντια στο Δήμο και στο κράτος.
Επανδρώνουν λοιπόν τις κάθε είδους υπηρεσίες με ανθρώπους που έχουν πάρει σαφείς εντολές, μπορούν να σκέφτονται και να φροντίζουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Τέτοιες ενέργειες βγαίνουν προς τα έξω με τη μορφή της φροντίδας των πολιτών, σε όλα τα επίπεδα.

Με την ίδια λογική, εκπομπές και προγράμματα που, αν υπέπεσε στην προσοχή τους, είχαν σημάνει γιά τα παιδιά, φυλάσσονται ως κόρη οφθαλμού και ξαναπαίζονται κατά διαστήματα. Ο/η πολίτης χαίρεται γι αυτό και η εκτίμησή του/της γιά τα κρατικά κανάλια ανεβαίνει. Και η ΕΡΤ βέβαια το κάνει, εν μέρει και ευκαιριακά. Έχει διαφυλάξει (μιλάμε πάντα γιά την παιδική ζώνη) προγράμματα που είχαν εκτιμηθεί, αλλά παρεμβαίνει κι ένας άλλος αστάθμητος παράγοντας. Επειδή λείπει η συνολική θεώρηση και η σαφής καθοδήγηση εκ των άνω, οι "αρμόδιοι" υπάλληλοι αποφασίζουν και κατά βούληση. Αυτό μ΄άρεσε, το κρατάμε. Αυτό δε μ΄άρεσε, δε το θεωρώ σημαντικό, το σβήνουμε. Πολλά τέτοια.

Γιά τη συγκεκριμένη περίπτωση, τη δικιά μου ως "μετεωρολόγου", είμαι απόλυτα σίγουρος ότι δεν έχει κρατηθεί τίποτα. Το δελτίο καιρού ήταν καθημερινό, εμβόλιμο, "άνευ σημασίας", το σβήνουμε. Από την άλλη, ο βοηθός και φροντιστής μου Κώστας Λαδόπουλος, έχοντας τα δικά του τρεχάματα, δε φρόντισε να γράφει τα καθημερινά κι έτσι, πάει χάθηκαν. Ζωή σ΄ελόγου μας...

Το μαγικό και μυστηριώδες μιάς κούκλας

Οι κούκλες είναι μαγικές, όλοι/ες το ξέρουν. Το όλοι μάλλον φεύγει γιατί οι κούκλες αποτελούν αντικείμενο τρόμου γιά τ΄αγόρια και τους αρσενικούς. Το γιατί δε χρειάζεται να το εξηγήσω. Έτζι, χάνουν μιά πολύτιμη εμπειρία.

Μιά κούκλα στην τηλεόραση είναι κάτι ακόμα πιό μαγικό. Εγώ, ο Φώντας Λαδοπρακόπουλος, έπαιζα συνειδητά μ΄αυτό, αρνούμενος επανειλημμένα πως είμαι κούκλα.

Κάτι άλλο ιδιότυπο με την πέρίπτωσή μου ήταν ότι είχα όνομα ΚΑΙ επίθετο, πράγμα ασυνήθιστο γιά μιά κούκλα. Η εμφάνισή μου και το φέρσιμό μου ήταν απόλυτα σοβαρά. Όταν κάτι αναπάντεχο (ή τεχνητά αναπάντεχο) μου συνέβαινε, έδειχνα πως ντρεπόμουνα το κοινό.

Μιά κούκλα έχει, αφεαυτού της, κάποια δικαιώματα σ΄αυτά που λέει. Έχει άλλοθι. "Τό΄πε μιά κούκλα". Δε της καταλογίζουν εύκολα ευθύνες. Αυτό δίνει μιά σημαντική ελευθερία έκφρασης και κινήσεων. Είπα κάποια στιγμή, γιά παράδειγμα, πως ήμουνα μαζί σ΄ένα ταξίδι που έκανε ο τότε πρωθυπουργός Αντρέας Παπανδρέου , στο εξωτερικό. Σιγά τα λάχανα, θα πείτε. Ναι, αλλά τότε δεν ήταν ακριβώς αυτονόητο ότι μιά κούκλα σ΄ένα παιδικό πρόγραμμα μπορεί να αστειεύεται με υψηλά ιστάμενα πρόσωπα.

Όπως και νά΄ναι, δε προκαλούσα κανέναν. Ο ρόλος μου ήτανε να δώσω ένα δελτίο καιρού και αυτό που έκανα ήταν ότι προσπαθούσα να το κάνω ευρηματικό και χαρούμενο, αφαιρώντας του την "ξύλινη γλώσσα" και τις στερεοτυπίες.
_____________________________________________

Δείγμα δελτίου καιρού

Χαίρετε και καλησπέρα σας!

Αύριο, θά΄χουμε βροχή. Θα βρέξει καρεκλοπόδαρα, τραπέζια, μπουφέδες, σκαμνάκια, κομοδίνα. Μη τρομάζετε, στ΄αστεία το λέω. Θά΄ναι μονάχα μιά δυνατή βροχούλα που θ΄αρχίσει κατά το απογεματάκι. Τώρα, τι ώρα το απογεματάκι, θα σας γελάσω. Πάντως εσείς, καλού-κακού, έχετε μαζί σας κάτι γιά να μη γίνετε πάπιες.
Μετά τη βροχούλα θα εμφανιστεί και η δεσποινίς Υγρασία. Αργότερα, το βαραδάκι, θα ξαστερώσει και θα βγει το φεγγαράκι.

Τις βροχούλες να τις αγαπάτε. Εσείς όταν διψάτε, πάτε σε μιά βρύση και πίνετε νερό. Το καημένο το χώμα όμως, τα λουλούδια, τα δέντρα, δε μπορούν να παν στη βρύση. Περιμένουν απ΄τον ουρανό να τα δροσίσει. Δίκηο δεν έχω; Άντε, αρκετά είπα.

Πολλά φιλιά απ΄τον Φώντα Λαδοπρακόπουλο.
Χαίρετε και αντίο!

Περί βροχοπτώσεων...

Οι βροχές στο δελτίο ειδήσεων ήταν το "κλου" των εμφανίσεών μου. Φορούσα καμπαρντίνα που είχε ραφτεί γιά την περίπτωσή μου και κρατούσα ομπρέλα. Το καλύτερο όμως ήταν ένα ζευγάρι μικρών, πλαστικών υαλοκαθαριστήρων που εφάρμοζα στα γυαλιά μου. Ήταν κουρδιστοί και πήγαιναν πέρα-δώθε, όπως στα αυτοκίνητα...

Η μύτη μου...

Μιά απ΄τις "ασκήσεις αυτογνωσίας" ήταν η μύτη μου και το σχήμα της. Έλεγα συχνά πως λυπάμαι πολύ που μοιάζει με νεαρό καρόττο. Παρηγοριόμουνα όμως με τη σκέψη πως είναι κληρονομιά από ένα παππού μου Μικρασιάτη που τον φωνάζανε "ο βαρόμετρος". Αυτός είχε μιά ολόϊδια μύτη με τη δική μου που άλλαζε χρώμα ανάλογα με τον καιρό που θα έκανε την επόμενη μέρα. Τα παιδιά τσίμπησαν και προσπαθούσαν με τα γράμματά τους να με πείσουν να μη στενοχωριέμαι και πως δε χρειάζεται να κάνω πλαστική εγχείρηση...